Toen ik het Orkaanartikel over het terugstorten van parkeerboetes las, moest ik diep zuchten. Tweemaal: één keer opgelucht als potentiële parkeertijdovertreder en één keer als bezorgde oud- bestuurder. Wat was het vroeger toch eenvoudig toen politieagent Hottentot de overtredingen constateerde en bekeurde. Onderhandelen had geen enkel nut.

Door Anneke van Dok

Het gemeentelijk parkeerbeleid werd daarna alom veranderd in een soort precariorecht. Je betaalde voor het gebruik van gemeentegrond en als je de parkeertijd overschreed kreeg je een naheffing. Nadat ik ambteloos burger was geworden, is er het een en ander gebeurd, waardoor mijn kijk op de zaak veranderde. Zo ben ik beducht voor anonieme auto’s met scanners die het werk van Hottentot hebben overgenomen. Een vergissing is menselijk, niet mechanisch.

De gemeente Zaanstad heeft de laatste jaren veel op haar bordje gekregen; taken die geld verslinden. Daarom moet de inkomstenkant van de begroting in evenwicht worden gebracht met de uitgaven. Daar dacht ik echter anders over toen ik een parkeerboete had gescoord. Tegenwoordig heb ik een parkeerapp van Yellowbrick, die me beschermt tegen boetes. Ik moet wel goed zoeken als ik hem wil activeren, want mijn mobiel is inmiddels bezaaid met apps voor alles en nog wat.

Gelukkig zijn er ook belangrijkere zaken in het leven na het pensioen. Zoals het verrichten van vrijwilligerswerk. Leuke dingen krijgen pas waarde als je af en toe ook nuttige taken verricht. Zoals het voorlezen aan een kleuter, die wat achterop is geraakt met de Nederlandse taal. Ze is niet taalarm, want als vijfjarige beschikt ze al over een behoorlijk mondje Spaans en een groeiende woordenschat aan Nederlands.

Acht maanden geleden sprak ze nauwelijks en luisterde ze alleen maar als ik haar eens in de week een uur voorlas. Tegenwoordig praat ze me de oren van het hoofd. Vorige week lazen we een geïllustreerd boekje over dieren. Dat wil zeggen: ik wees ze aan en zij vertelde me wat ze allemaal van ze wist. In haar eigen Nederlands, want mijn correcties worden niet altijd op prijs gesteld. Vervoegingen, daar doet ze nog niet aan, sterke en zwakke werkwoorden zijn haar om het even. Een zwaan blijft een flamingo en een lieveheersbeestje is een lief weersbeestje. Als ze in augustus zes wordt, gaat ze leren lezen. Dan weet ze al waar de leukste boeken in de bieb staan. En hoe je ze kan lenen als iemand bereid is je even op te tillen. En wanneer je de boeken weer moet inleveren. Ik geef haar voor haar verjaardag uiteraard een boek cadeau.

Meld je aan, want het is leuk werk. En met een beetje mazzel steek je zelf ook nog wat Spaans of Pools op.

Foto: agent Hottentot konden we niet vinden, maar parkeerwacht Ben Bonte wel (foto: gemeentearchief Zaanstad, NHD-collectie, Ronald Peeters).