Search Results for: Merel Kan
Merel Kan: Denk niet wit, denk niet zwart
Geduldig vertelde ik mijn zoon en dochter dat er soms een overtrekkende beweging nodig is om in het midden uit te komen: ‘Kijk naar de Dolle Mina’s: vrouwen met haar op de tanden, okselhaar tot op de heupen en schaamhaar
Merel Kan: Pump up the Jam
In de bokshandschoenen vormen mijn bezwete handen zich tot knuistjes om de boom tot gort te slaan. Drillmaster Diny begint te tellen, maar het zwabberende geaai waarmee ik de stam kietel kan haar goedkeuring niet wegdragen: ‘Neem iemand in gedachte
Merel Kan: Vuurwerk
De rij voor de kassa bij Dirk is lang, maar dat is de laatste maanden meer regel dan uitzondering. Door de karretjesplicht lijkt het erger dan het is. De man achter me is getekend met borsten, wallen en een buik.
Merel Kan: Test, test…
‘Test, test.… ikel’, zing ik monter terwijl ik probeer haar blik te vangen in de achteruitkijkspiegel. Maar dat lukt niet want ze zit recht achter me. Spannende situaties bestrijd ik graag met humor, helaas daalt daarbij dikwijls het niveau omgekeerd
Merel Kan: Door het ijs
Zonder direct op de inhoud in te gaan, bezitters van schuilnamen als ‘Lul Verhaal’, ‘Sinter Klaas’, ‘Kapje Verkeerd’ en ‘Bedankt voor de Banaan’ probeerden de afgelopen dagen hun verdwaalde mening in CAPS LOCK via onze site voor het voetlicht te
Merel Kan: Hooggeëerd publiek
Het Zaantheater is meerdere jaren uitgeroepen tot het meest gastvrije theater van ons land, volgens mij door de ANWB, en dat begin ik steeds meer te begrijpen. Afgelopen maandag mocht ik, in het Zaantheater, voor de vijfde keer De Grote
Merel Kan: Ezel
Het viaduct komt in zicht en alles ziet er rustig uit. ‘Het is een keuze’ fluister ik, ‘het hoeft van niemand’. Maar ik weet al dat het wel moet. Van mij. De snorfiets gaat niet harder dan achtentwintig, maar toch
Merel Kan: Slaap zacht
Wat was ik trots op mijn nicht de fotografe Anjo Kan toen ze vijf jaar geleden naar Lesbos ging om het verschil te maken. De omstandigheden waren op zijn zachtst gezegd niet menselijk en de mensen die ze sprak verlangden
Merel Kan: Lul zonder benen
Hij was mijn ergernis, vijand, angst, jeuk, kriebel in de nek, pispaal, frustratie en stiekeme liefde, mijn Amsterdam. En de laatste dertig jaar ben ik nooit over de drempel van onze hoofdstad gekomen zonder aan hem te denken. In elke
Merel Kan: Kermit
‘Echt! Wij zijn echt een neerlandici!’ Mijn vriendin lachte haar grote voortanden bloot, en ik stond er vol zelfvertrouwen naast. ‘Je bent neerlandica, bedoel je? En zij ook?’ De gespierde deurman schoof ons opzij om wat jasjes/dasjes door te laten.
